Κσές κάτι,
όταν ακούω μουσική, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, σχηματίζονται εικόνες. Εικόνες που έχω ζήσει ή εικόνες που θα 'θελα να ζήσω ή εικόνες που σκέφτομαι πώς θα νιώθω αμα τις ζήσω. Θα σταθώ στις πρώτες και θα καταλήξω μακριά απ' αυτές.
Θυμάμαι φάσεις της ζωής μου με μουσική. Θυμάμαι να περπατάω μέσα σε απίστευτη βροχή πηγαίνοντας φροντιστήριο, ακούγοντας Nightwish. Θυμάμαι να ακούω με το cd-player system of a down στο σχολείο. Bob Marley στην κατασκήνωση. Locomondo όταν χόρευα με κλειστά μάτια στη Λετονία. Otis Redding ένα Σάββατο εν μέσω πανελληνίων. Goran Bregovic στα 7 μου μπροστά στο καινούριο(τότε) στερεοφωνικό του μπαμπά που έπαιζε cd! Αγγελάκα όταν γυρνούσα με φίλους απ' το Βόλο....και πάει λέγοντας.
Υπάρχουν όμως μερικά τραγούδια, που δεν "παρουσιάζουν" μία σκέψη, αλλά ένα άτομο. Έτσι και το επόμενο. Το Φωτιά στο Λιμάνι, δε θυμίζει εσένα.... είσαι εσύ!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
einai apisteyto ti synaisthimata sou prokaloun kapoies mousikes... simadeyoun gia panta tis stigmes k oi mousikes tote ginontai akomi pio magikes!
oso gia to fwtia sto limani ti na pw... megalo kommati! den yparxei! :P
Μου αρέσει ο τρόπος που το έθεσες... που το σκέφτηκες... Συμφωνώ...
(Και επειδή μίλησες για μουσική... Από τα διάφανα κρίνα στο προφίλ σε βρήκα...)
συνχά, και αθελά μας βέβαια, κάποια τραγούδια δένονται τόσο πολύ με τη ζωή μας που θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι το soundtrack που συνοδεύει τις δικές μας σκηνές.
όταν μάλιστα ένα τραγούδι το ενώσουμε με ένα άτομο, είναι σαν ευχή και κατάρα...ποτέ δεν θα φύγει αυτός ο συνδιασμός...
κάθε όποτε θα ακούμε αυτό το τραγούδι -όπου και να μαστε- πάντα, μα πάντα θα σκεφτόμαστε εκείνο το άτομο....
τις καλησπέρες μου...**
Δημοσίευση σχολίου